Kreşten Hisse

Kızımı büyütürken oğlumla yaşadığım, yaşayamadığım her şeyi tekrar tekrar farkediyorum.

Kimi nedenlerden dolayı kızımızı kreşe vermek zorunda kaldık istemeden de olsa :(

Düşünsenize evimize en yakın kreşleri gezdik, içimize sinen gönlümüze göre istediğimiz kreşe yazdırdık. Bu nasıl bir lükstür nasıl bir mutluluk. Her gezdiğimiz kreşten o anları yaşayabildiğimiz için şükrederek çıkmak. 

Heja 2 yaşında iken o kadar yoğun terapi alıyordu ki kreş aklımıza bile gelmemişti zamanı yoktu çocuğun :) aklımıza geldiğinde ise bizi alacak kreş yoktu düşünebiliyor musunuz sorduğum kreşler özel ilgi gerektirdiği için almamışlardı oğlumuzu başına sadece onla ilgilenebilecekleri birini veremezlerdi. Oysa ki istediğim sadece 1-2 saat başka çocukları görmesiydi ama imkansızdı...

Anaokulu zamanı geldiğinde ise Ankara ve İstanbul da sadece 2 seçeneğimiz vardı.Halada öyle. Bizim istediğimiz değil bizi alabilecek yerler vardı :(

O zaman ki aklımızla istanbul da ki okulu seçtik hiç  pişman olmadık şimdide zaten 2. seçeneğimiz ile devam ediyoruz.

Ama düşünsenize ya çocuğunuzu evinize en yakın gönlünüze göre istediğiniz yere yollayabiliyorsunuz hala inanamıyorum...

Oysa ki eğitim her çocuğun hakkıydı. Tabi ki normal gelişim gösteriyorsan yoksa seni almazlar emin olun o kadar çok mazeret üretebilirler ki.

İstanbul da ki okul şu an 60 bin lerde. Şimdiki okulumuzda ise 100 den fazla çocuk sırada bekliyor.
Bu yüzden binlerce çocuk evlerinden çıkamıyor. Hiç bir eğitim hakkına sahip olamıyorlar.

İnsan bunları yaşadıkça daha da hırslanıyor çocuğunun elinden alınanlara. Sırf suçu bu ülkede doğmak çünkü...

Biz genede şanslıyız ki bir eğitim aldırabiliyoruz çocuğumuza ya evinden dışarı çıkamayan diğer çocuklar. Akran zorbalığı yüzünden okulu bırakmak zorunda kalan çocuklar.

Sadece engelliler gününde 2-3 satır yazmakla farkındalık olmuyor işte. Çocuklarımıza engelli arkadaşlarına nasıl davranmaları gerektiğini öğretmek zorundayız. 

Hepimiz bir arada çok güzeliz çünkü.