Bir Ayrılık Hikayesi

Çok güzel geçen bir seneden sonra okulda ve oğlumda yaşadığımız zorluklar geri döndürdü bizi...
Babadan ayrı olmak, hem maddi hem manevi zorladı bizi dayanamayıp geldik bizde :)

Evet çok güzel bir okul ama gitmeyerek de çok şey kaybetmeyeceğimiz bir noktaya geldik...
Üstelik aile olarak bir arada olmamakta ağır geldi bize...

Çok güzel ilerlemelerde gördük. en azından artık bir eğitim hayatı olabilecek oğlumun bu o kadar imkansız değil bizim için. Bir çok sosyal sorunumuzda halloldu artık...

Asıl ben kendimi daha karlı görüyorum bu durumda. Öyle güzel insanlar girdi ki hayatıma ömür boyu yanımda olacaklar.

İnsan en çok yarası yarasına değenle anlaşırmış öyle derler ve gerçekten de öyleymiş...

Birimizin çocuğuna olan hepimizin çocuğuna yapılıyordu aslında belkide onu anlamadı istanbuldakiler... Birimizin çocuğunda iyi bir şey olduğunda gözyaşlarımız nasıl akıyordu, bir çocuğun artık elinden tutularak yürümeye başlaması nasıl mutluluktan ağlatıyorsa bizi, başka bir çocuğun ağlaması da o kadar üzüyordu yaşadığı sorunlar o kadar sorunumuz oluyordu bizimde.

Geldim ve aklım kalbim orada kaldı :(

Şimdiden hepsini özlemeye başladım. Hiç birisi orada yanlız olduğumu hissetdirmedi... Hepsinin öyle çok emeği var ki üstümde...

Öyle şımartdılar, öyle değer verdiler ki bana ben bile ezildim :.(

Giderken bile öyle uğurladılar ki beni ayrılık bile gururlanmışdır eminim....

Sanırım bu oğlumdan çok benim için bir yazı oldu...

Bizi dönmek zorunda bırakan sisteme öyle kızgınım ki... Bizi gitmek zorunda bırakan, çocuğumu almayan okullara, onun sahip olduğu hakları kazanmak için çabalamak zorunda kalmama,,, kalmamıza... Maddi manevi bizi bu kadar yoran bu sisteme o kadar hınçlıyım ki...

Çocuğumla hakkı olan eğitimi almak için bu kadar çabalamak zorunda olmamalıyıdım, olmamalıydık... Zaten çocuklarımızın yaşam kalitesi birazcık daha olsun artdırmak için bu kadar çabalarken bu kadar zor olmamalıydı hayatlarımız...

Tüm bu zorluklarla yaşadığımız istanbul da hiç de pişman olmadan döndüm gitdiğime... Sırf ben bu farklı dünyayı görmek için bile gidebilirmişim...

Sırf normalleşmek için bile gidilebilirmişim... Ne kadar ihtiyacım varmış meğer normalleşmeye, normal bir insan gibi avm gezebilmeye, bi yerde oturup yemek iyebilmeye...

Bu satırları okuyorsan biliyorum seninde engelli bir çocuğun yada bir akraban lütfen normalleşmek için bir şey yap bu sana o kadar iyi gelecek ki... Belki 5 dakikalık bir şey ama normal bir şey yap emin ol çok ihtiyacın var buna ve farkında değilsin...

Sevgiyle...